ช่วงหลังๆ รู้สึกว่าเวปป้าจ๋าจะเงียบเชียบมาก เหล่ามิตรสหาย หายหน้าหายตาไปกันหมด และแถมตัวป้าเองก็กำลังยุ่งเรื่องการเก็บข้าวของย้ายเข้าบ้านใหม่ ไม่ค่อยมีเวลามาเขียนเรื่องราวดีๆให้เราได้อ่านกัน จะเป็นเหตุผลนี้หรือป่าวนะ ที่ไม่ค่อยมีคนมา ป้าจ๋า แกมาบ่นๆด้วยความรู้สึกท้อใจ ป้าจ๋าเองแกก็ยินดีมากหากทุกคนที่เข้ามาจะมาช่วยลงเรื่องราวต่างๆ หรือแม้แต่แวะเข้ามาทักทายปราศัยกัน อย่างไงขอฝากเหล่ามิตรอินเตอร์เนท อย่าให้เวปที่ดี มีคุณค่าที่เกิดจากความตั้งใจจริงของคนที่อยากแบ่งปันประสบการณ์จากชีวิตจริงๆ ต้องถูกปิดหายไป และถ้าหากใครมีข้อคิดแนวทาง เพื่อนแนะนำปรับปรุงเวป ก็ช่วยลงบอกไว้ด้วยนะคะ ทางผู้จัดทำ ยินดีรับฟังจากใจ
**กระทู้นี้เป็นกระทู้เดิมหมายเลข 0166 ห้อง pallswiss (เผื่อใช้ในการค้นหา)**
คุณนิดขา กะว่าจะมาบ้างไม่มาบ้างแล้วนะเนี่ย แต่เพราะทนเสียงหัวใจเรียกร้องไม่ไหว
เลยต้องปล่อยใจให้มาวนเวียน อยู่เวปนี้แหละค่ะ ชาดำไม่มีเรื่องมาลงเลยค่ะ
ชอบอ่านมากกว่า เพราะส่วนต้วแล้วมุขฝืดเลยสงสารคนอ่านที่อุตส่าห์อยากจะอ่าน อิอิ
คุณนิดสบายดีนะคะ ช่วงนี้คงเข้ามาได้ไม่สะดวก คือไม่ได้ต่อเน็ตตลอดไงคะ
แต่ยังไงก็คิดถึงทุกๆ คนค่ะ ถึงแม้ว่าจะมีคนรัก หรือคนชัง คนชอบ หรือคนเกลียดก็เหอะ
คิดถึงทุกคนเสมอนะคะ
อย่ามาทำหวานใส่ นิดเลยคุณชาดำ คนสวย เดี๋ยวตัวเองเจอหวานใจ ก้ลืมเรา เห็นเราเป็นทางผ่าน แต่ขอบอกก่อนนะ ทางเส้นนี้หย่ายยยยยมาก ขอบอก ผ่านยากสสสสส อิอิ
ว่าแล้วก็มาเล่าสู่กันฟัง วันนี้ช่วงเย็นๆนิดไปส่งลูกชายคนโตกลับร.ร.ประจำ ต้องนั่งรถ Busเขาไปในหุบเขา แม่เจ้าประคุณเอย หมอกหนาตึบ ขาไปก็ยังใจหวั่นๆ เพราะเส้นทางคดเคี้ยวมากแถมขึ้นเขาแล้วลงอีก อย่างไงก็ไม่หวาดเสี้ยวเท่าคนขับ อายุเราสองคนรวบกันได้มั้งค่ะ แกซิ่งมาก พอถึงป้ายที่นิดลง โล่งใจไปรอบ แต่ที่นี้สิค่ะ ขากลับมา ยิ่งมืดเข้าไปอีกเพราะช่วงสองทุ่ม คุณเอย คราวนี้ มองไม่เห็นทางเลย ขนาดรถเปิดไฟส่องแล้ว เห็นแค่เส้นปะ สามเส้นจากระยะหน้ารถ จนคนขับแกต้องหยุดรถส่องไปดูทางแล้วขับ หยุดส่องและขับมาตลอดทาง เราก็นึกว่ารอดแล้ว ที่ไหนได้ มีรายการช๊อคตบท้ายค่ะคุณ ตรงทางโค้ง รถเกือบลงไปจูจุ๊บ*เขาค่ะ คนขับแกสติดี หักรถกลับเข้าทางได้ สาวแก่ ไม่แก่ในรถร้องกันกรี๊ดดดดด แถมหนุ่มน้อยไม่น้อยในรถกระโดดเกาะราวเป็นแถว ดีนะ นิดลูกครึ่งจีน ป่น ถ้ามีเชื้อทางนั้นล้วนๆ มีหวังหนุ่มๆมาเกาะนิดเป็นแถวๆ พอรถขับออกพ้นป่าหมอกหนาทึบได้ ทุกคนเย้ๆๆๆเป็นแถว แถมไปจับไม้จับมือ ดั้งเค้อคนขับ อีฉันนะแทบอย่างไปโน้มคอมาสักฟอด ขอบคุณ เพราะลูกยังเล็กอยู่ แต่ก็เกรงใจคุณสาวๆ (ที่ผ่านหน้าหนาวมาร่วมเกือบๆร้อย ) พี่แกจับมือ ดั้งเค้อโชเฟอร์คนเก่งแถมแมนแฮนซัมอีกต่างหากไม่ปล่อย *เราก็เลยได้แต่บอกขอบคุณแล้วก็เก็บเอาหัวใจที่ยังเต้นตามเพลง ชิวาหว้า ของดีเจโปโป้ กลับมานอนฝันคางที่บ้านต่อ
โฮ้น้องนิด อันตราย และ น่ากลัวมากเลยหนะ เวลามีอากาศแบบนี้หนะ
ไปไหนกันต้องระวัง แต่ถ้าไม่จำเป็น ก็รอให้อากาศมันสดใส ซาบซ่ากันสักหน่อยก็ดีหน้อ
โธ่น้องชาดำ ทำไม กะไว้แบบนั้น จะมาบ้างไม่มาบ้าง แล้วน้องนิดกับป้าพร จะคุยกับใครหละจ๊ะ เนีย แล้วใครจะมาชิมกับข้าวของป้าพรหละจ๊ะ อิ อิ
มาสนับสนุนป้าพร คุณชาดำ ทำร้ายจิตใจ กันได้ไง มีกันแค่นี้จะหนีหายไปไหนอีก หมูไม่ยอมนะจะบอกให้
^_^
คุณนิดขา.....ได้อ่านแล้วก็หวาดเสียวไปด้วย เดี๋ยวเล่าของชาดำบ้างดีกว่าค่ะ
เมื่อวันก่อน (ถัดจากเมื่อวาน) ไปขับรถเล่นนอกเมืองกับเพื่อนๆ ระหว่างที่เจริญตากับธรรมชาติ
ก็มีรถขับมาอีกเลน ประมาณเราไป เขามา เขาก็คงอยากจะมาจุจุ๊บสี่สาวในรถมั้ง
เห็นตั้งหน้าตั้งตา หักพวกมาลัยรถส่ายหน้ามาหาพวกเรา ทีนี้คงเปลี่ยนใจเห็นเราสวยไม่พอ
พี่แกเลยหักหลบรถพวกเรา แทนที่พี่แกจะไปแล้วไปเลย ยังหันหน้ามามองพวกเราอีกแน่ะ
เท่านั้นแหละ รถพี่ท่านเลยไปนอนข้างทางซ้า เกือบไม่ได้เข้ามาคุยที่นี่แล้วซิ่ ถ้าพี่ท่านไม่เปลี่ยนใจซะก่อน
ชาดำเคยเจออุบัติเหตุกับรถยนต์มาครั้งนึง ตอนนั้นก็คิดว่าไปเก็บฟืนซะแล้ว
แต่รอดมาได้จนป่านนี้ พอเจอเมื่อวันก่อนอีกที ไม่อยากจะออกไปไหนเลยค่ะ
ป้าพรคะ.......ชาดำยังไม่ไปไหนหรอกค่ะ อยู่แถวนี้แหละ รอชิมอาหารฝีมือป้าอยู่ค่ะ